Civilno društvo se sve više pretvara u veoma bitnog učesika u demokratskim sistemima upravljanja u celom svetu. Okarakterisana kao “arena izvan porodice, države i tržišta, stvorena individualnim i kolektivnim delovanjem, organizacije i institucije za unapređenje zajedničkih interesa” civilno društvo je predodređeno da sarađuje sa svim segmentima jednog organizovanog društva, uzimajući i prosleđujući rezultate u procesima i različitim zainteresovanim stranama. Gledano sa strane uticaja, civilno društvo u jednoj demokratskoj državi sebe nalazi u složenim odnosima sa svojom sredinom (organizovano društvo: Engleski “polity”), gde zainteresovane strane i procesi imaju dvostruku funkciju, kao cilj željenog delovanja od strane civilnog društva, i ujedno faktor uticaja za strukture delovanja i oblik civilnog društva.

Kao i u mnogim drugim procesima, i u političkim procesima civilno društvo predstavlja važan element demokratskog procesa. Zajedno sa političkim partijama i grupama koje lobiraju, ono pruža građanima alternativan način kanalisanja različitih pogleda i osiguravanje različitih interesa u procesima donošenja odluka. U teoriji, postoji šest različitih koraka političkog procesa donošenja odluka: određivanje dnevnog reda, izrada politika, donošenje odluka, primenjivanje politika, nadgledanje i preformulisanje politika. Svaki korak pruža mogućnosti interakcije između javnih vlasti i organizacija civilnog društva.

Uključivanje organizacija civilnog društva u različitim fazama procesa donošenja političkih odluka zavisi od intenziteta učešća. Postoje četiri različita nivoa učešća, počevši od onog sa najmanjim učešćem do nivoa sa visokim učešćem: informisanje, konsultovanje, dijalog i partnerstvo. One se mogu primeniti tokom svakog koraka procesa donošenja odluka, iako često neki od ovih oblika je relevantniji za specifičan deo procesa.